Διπρόσωπη μου έλεγες,
πως μ’ αγαπάς στ’ αλήθεια,
τα λόγια και οι όρκοι σου
ήτανε παραμύθια.
Διπρόσωπη και άστατη
που μοιάζεις σαν τον φάντη,
αξίζεις όσο το γυαλί
κι ας φαίνεσαι διαμάντι.
Με είχες και περίμενα,
να `ρθεις και με γελούσες
και μ’ άλλονε διπρόσωπη,
τις ώρες σου περνούσες.
Τα νιάτα όμως πρόσεχε
σαν τα πουλιά διαβαίνουν,
οι ψεύτρες κι οι διπρόσωπες
στο ράφι πάντα μένουν.
