Άι δόλια μάνα όταν ακούς καμπάνα
πικρό ποτήρι ετοιμάσου να το πιεις.
Εσύ που δίνεις ανάσα στον καθένα
εσύ πληρώνεις όλα τα’ άδικα της γης.
Παιδιά ανασταίνεις,
γιους μεγαλώνεις
κι όλο σταυρούς σηκώνεις
όπου και να γεννηθείς.
Σε κάθε δράμα
σε κάθε κρίμα
το πιο μεγάλο θύμα είσαι
μάνα όπου κι αν ζεις.
Άι δόλια μάνα όπου ακούς καμπάνα
μαύρο μαντήλι ρίξε στ’ άσπρα σου μαλλιά.
Ότι κι αν είσαι λευκή ή απ’ τη Γκάνα
συ θα πληρώσεις όπου ανάψει μια φωτιά.
Παιδιά ανασταίνεις,
τα μεγαλώνεις
και ξαφνικά τα χάνεις
μέσα από την αγκαλιά.
Ύμνους σου πλέκουν
δάφνες σου στρώνουν
μα στα στερνά σου μένουν
τα μετάλλια στην ποδιά.
Άι δόλια μάνα.
