Το τέλος μου εσήμανε
μια θλιβερή καμπάνα,
μα εγώ κι αν φύγω απ’ τη ζωή
που με βασάνισε πολύ,
να μη με κλάψεις μάνα.
Ο φτωχός, ο φτωχός όταν πεθαίνει,
τότε μόνο, τότε μόνο ξαποσταίνει.
Η φτώχια είναι αβάσταχτη
κι απ’ την καρδιά μου τρώει,
χαρά δε μου ‘δωσε στιγμή
και μου ‘χει κάνει τη ζωή
πικρή σαν μοιρολόι.
Ο φτωχός, ο φτωχός όταν πεθαίνει,
τότε μόνο, τότε μόνο ξαποσταίνει.
Το τέλος μου εσήμανε,
τα σήμαντρα χτυπήσαν,
για μένα πίκρες και καημοί,
βάσανα κι αναστεναγμοί,
για πάντα, τώρα σβήσαν.
Ο φτωχός, ο φτωχός όταν πεθαίνει,
τότε μόνο, τότε μόνο ξαποσταίνει.
