Κρατώντας κάποια φωτογραφία,
μια μάνα κλαίει βράδυ πρωί,
βλέπει το γιο της που ‘ναι στα ξένα
και πόσα χρόνια τον καρτερεί.
Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη
να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή.
Την έχει πάντα για συντροφιά της,
την σφίγγει μέσα στην αγκαλιά,
κυλούν επάνω τα δάκρυά της
και τη στεγνώνει με τα φιλιά.
Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη
να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή.
Φιλάει το γιο της, που τον κρατάει
η ξελογιάστρα η ξενιτιά,
και με λαχτάρα καρδιοχτυπάει,
τον γυρισμό του προσμένει πια.
Και ίσως να γινούν χαρές τα τόσα βασανά της,
να δει την κάμαρά της και πάλι ανοιχτή.
