Του ήλιου και της μοίρας τα ρολόγια,
θολά και σκουριασμένα απ’ τη βροχή,
μιας μάνας δεν ακούσανε τα λόγια
και σέρνουν κύκλο πάλι απ’ την αρχή.
Η ηδονή που ‘ναι γραμμένη με κοντύλι,
μες στης ψυχής το πιο βαθύ κιτάπι,
μοιάζει με την κόρη που συνάντησες το δείλι,
στα μάτια την εκοίταξες κι εντράπη.
Είσαι πουλί και θέλεις να πετάξεις
και όλο τον ορίζοντα κοιτάς.
Στην άκρη του γκρεμού αν δεν κοιτάξεις,
ποτέ σου δε θα μάθεις να πετάς.
Σφίγγεις τα χείλη και φορτώνεις σ’ ένα κάρο,
στάχυα τα όνειρά σου, σε δεμάτια,
τη νιότη σκιάχτρο αφήνεις πίσω για τον Χάρο,
και ξεκινάς γι’ ανεύρετα παλάτια.
