Η γη είναι σφαίρα είναι αστέρι
μ’ ένα μαχαίρι
μα εγώ μεγάλωσα με όπερες,
ρομάντζες, γιρλάντες.
Η γη είναι μόνη ερημωμένη,
κανείς στο σπίτι δε σε προσμένει.
Πάρ’ την καρδιά σου απ’ τα πόδια μου
δεν είδα, δεν ξέρω.
Δε φταίω εγώ που ‘γινε
ο Τρωικός ο πόλεμος,
το δράμα σου αν θυμηθείς
πέσε να κοιμηθείς.
Η γη πουλιέται έχει χαλάσει
το μυστικό σου το ‘χεις ξεχάσει
άντε να κλάψεις μες στο σπίτι σου
με γιούλια με βιόλες.
Ποιος θα κεράσει; Σας φέρνω νέα,
η γη γυρνάει εφτά μ’ εννέα
μα συ έχεις μια καρδιά όλο όπερες,
κορνέτες, τρομπέτες.
Λιποθυμάς όταν ξεσπάει
παγκόσμιος πόλεμος
μα αν το βρεις
πες μου τι σου ‘χω στο χαρτί.
Η γη όλο κλαίει μετά την δύση
ο άξονάς της έχει ραΐσει
μα εγώ της τραγουδώ μια όπερα
με βιόλες, με χάπια.
