Να σου πω για τη ματιά της που `ναι γκρίζα και ζεστή,
να σου πω για τα μαλλιά της, θάλασσα κυματιστή.
Σουλατσάρει στην Αθήνα και ραγίζουν τα μπετά,
τέτοια ζωντανή κουκλίνα, Θεέ μου δεν ξανάδα πουθενά.
Είναι γόησσα, είναι γόησσα.
Πάει μπροστά και ανοίγει δρόμο μέσα από την αγορά,
έχει το δικό της νόμο, ένα θύμα τη φορά.
Άμα σου χαμογελάσει, θα σε στείλει στ’ ανοιχτά,
σ’ άλλο χρόνο σ’ άλλη φάση κι από κει δε θα γυρίσεις πια.
Είναι γόησσα, είναι γόησσα.
Έτσι κάνεις πως ανάβεις το τσιγάρο που κρατάει,
κάτι μες την αγκαλιά της σαν ρουφήχτρα σε ρουφάει.
Της χαρίζεις μια μπαλάντα και σου κλέβει τη φωνή,
έτσι θα πληρώνεις πάντα την αληθινή τιμή της αν σου πει.
Είναι γόησσα, είναι γόησσα.
