Φύσα βοριά και φύσα νοτιά,
ξένα βαπόρια μπροστά μας,
κι έχουν σκαριά πολύ πιο γερά,
μα είναι η Γοργόνα δικιά μας.
Φύσα βοριά, αργήσαμε πια,
είκοσι χρόνια και κάτι,
όμως παιδιά σ’ εμάς μοναχά
κλείνει η Γοργόνα το μάτι!
Και στη Γοργόνα εμείς παλιοί ναυτικοί,
λέμε ζει και πάντα θα ζει.
Πάντα θα ζει σαν να ‘ναι σφυγμός,
πάντα θα ζει σαν να ‘ναι λυγμός,
πάντα θα ζει κι ας είναι στενός,
πάντα θα ζει ο τόπος αυτός.