Όπως έρχετ’ η πλήξη
το μυαλό να τυλίξει,
τον ιστό σου απλώνεις
σα γαλάζιο σεντόνι.
Νύχτα μεθυσμένη,
χλωροφορμισμένη,
μοιάζεις με γυναίκα αράχνη.
Με στραβώνεις με φώτα,
μου αλλάζεις τη ρότα
και χαράζεις, με χάρη,
μια ρωγμή στο φεγγάρι.
Νύχτα μεθυσμένη,
χλωροφορμισμένη,
μοιάζεις με γυναίκα αράχνη.
Μ’ έναν ήχο που λιώνει,
απαλά με κυκλώνεις,
με καλείς στον ιστό σου
να γευτώ το πιοτό σου.
Κάθε βράδυ, μέσ’ απ’ το σκοτάδι,
βγαίνει η γυναίκα αράχνη.
