Η γυναίκα που μ’ αρέσει
και με τυραννά
Έχει δαχτυλίδι μέση
Μάτια καστανά
Και τα κόκκινά της χείλη
Όμορφα γλυκά
Σαν γαρούφαλο τ’ Απρίλη
Μοιάζουνε κι αυτά
Τη γνωρίζω ένα χρόνο
Της μιλώ αγνά
Την αγάπησα με πόνο
Μα δε μ’ αγαπά
Και πολλές φορές της το ‘πα
Να με παντρευτεί
Μα αυτή μου κάνει κόλπα
Δίχως να σκεφτεί
Δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο
Τα καπρίτσια της
Θα κοιτάξω να ξεμπλέξω
Απ’ τα δίχτυα της
Προσπαθώ να την ξεχάσω
Για να μην πονώ
Θέλω πια να ησυχάσω
Ξέγνοιαστος να ζω
