Το είχα δει από καιρό
μα το `χα υποτιμήσει,
φερόσουν σαν την τρόικα
στου έρωτα την κρίση.
Μου δάνειζες εικονικό
αίσθημα δίχως όρους,
μα όταν αγάπη ζήτησα
με ξέσκισες στους φόρους.
Αγγελική σε βάφτισε
ο λογιστής νονός σου,
στην Γερμανία λάδωσε
παπάς το μέτωπό σου.
Οι φίλοι μου ανατρίχιασαν
βλέπωντας τις συμπτώσεις
και η μάνα μου προσεύχονταν
να μη με αποτελειώσεις.
Αγγελικούλα ζάχαρη, Αγγελικούλα ξύδι,
Αγγελικούλα θα με φάει το μαύρο σου το φίδι.
Μα εγώ το ίδιο τροπάριο
έλεγα “δεν τους κόβει”,
μη δουν ποτέ τους στη ζωή
άνθρωπος να προκόβει.
Τα ‘βλεπε αυτά η Αγγελική
και έτριβε τα χέρια,
στ’ αστέρια εγώ απευθύνθηκα
κι αυτή προς τα μαχαίρια.
Αγγελικούλα ζάχαρη, Αγγελικούλα ξύδι,
Αγγελικούλα θα με φάει το μαύρο σου το φίδι.
Μια μέρα είπε ΄΄ως εδώ”
με ύφος καγκελαρίου,
μέτραγα τις ανάσες μου
με ακρίβεια γραμμαρίου.
Μοιάζεις με κάποια “Άγγελα”
μου ξέφυγε και είπα
και έγινε η φάτσα της
πιστό αντίγραφο του γύπα.
Ανόητε ρομαντικέ
νόμιζες σ’ αγαπούσα,
μου έφαγες τα νιάτα μου,
να κάνω άλλα μπορούσα.
Τι θα ‘καμνες βρε Αγγελική
που τίναζες σαν ρεύμα,
αφού μαζί το φάγαμε
του έρωτα το γεύμα.
Αγγελικούλα ζάχαρη, Αγγελικούλα ξύδι,
Αγγελικούλα θα με φάει το μαύρο σου το φίδι.
Έρωτας και μνημόνιο
για κοίτα πόσο μοιάζουν,
τα υπογράφεις στην αρχή
όμως μετά σε σφάζουν.
Γιατί ζητάνε και τα δυο
να πάρουν ό,τι έχεις
κι αναρωτιέσαι μάταια
ακόμα πώς αντέχεις.
Αγγελικούλα ζάχαρη, Αγγελικούλα ξύδι,
Αγγελικούλα θα με φάει το μαύρο σου το φίδι.
Αγγέλα στον αγύριστο να πας…
Καλό ταξίδι.
