Μια μαυρομάτα, καστανή,
τσαχπίνα και κουρνάζα,
μου ‘κλεψε την καρδούλα μου,
με τα τρελά της νάζια.
Αχ, ψεύτρα και της καρδιάς μου, κλέφτρα,
αχ, ψεύτρα, τσαχπίνα και πλανεύτρα.
Με τις τσαχπίνικες ματιές σου,
μ’ έκανες, να τρελαθώ
και δε σε νοιάζει πως,
για σένα, κινδυνεύω να χαθώ.
Ωωω, για σένα, λαχταρώ,
ωωω και κλαίγω και θρηνώ.
Με πλάνεψαν τα λόγια της,
τ’ αγγελικό κορμί της,
μα είναι, κακούργα,
άσπλαχνη κι/και άπονη, η ψυχή της.
Αχ, ψεύτρα, άσπλαχνη καρδιοκλέφτρα,
αχ, ψεύτρα, κακούργα και μαγεύτρα.
Που, μ’ έκανες τώρα να ζω,
χωρίς καρδιά, κυρά μου
και πάντοτε να λαχταρώ,
την κλέφτρα, της καρδιάς μου.
Αχ, βλέπεις, πόσο πονώ,
αχ και κλαίγω και θρηνώ.
