Ό, τι στ’ αλήθεια χάνουμε, στα ψεύτικα το ζούμε
μες στου μυαλού τη θύελλα, εκεί στα σκοτεινά,
κόβοντας όλα τα σκοινιά που μας κρατούν στο χώμα,
που μας κρατούν και στη φωτιά δεν πέσαμε ακόμα.
Πίσω απ’ την πόρτα ξεδιψούν με λάβδανο οι ψυχές μας.
Τις αμαρτίες, μια ζωή, τις τρέφουν οι πληγές.
Αλαφρογέρνοντας γλυκά στου ύπνου το κοπίδι
μια ανάσα ξετυλίγεται μες στα στενά μας χείλη.
Κι έπειτα, λίγο πριν φανεί του ορίζοντα το βάθος,
στου χρόνου μας την εκπνοή, στη λάθος μοιρασιά,
τα χέρια τείνουμε άγκιστρα, τα χέρια που θεριέψαν,
να ψηλαφήσουν μια στιγμή εκείνα που ζηλέψαν.
