Θα σου το πω, βρε βάσανο, με δίχως κρίτσα-κράτσα,
μ’ έχει τρελάνει τον φτωχό η μεταξωτή σου κάλτσα.
Που σφίγγεις την καρφίτσα σου και εμορφιά της δίνει
και την καημένη μου καρδιά την καίει και την ψήνει.
Τρέλαν’ όλη την πιάτσα η μεταξωτή σου κάλτσα
κι όταν, φως μου, τη μπανίζω, αρχινώ κι αλληθωρίζω.
Μ’ αρέσουνε τα όμορφα, το ξέρει όλ’ η πιάτσα,
ότι ψοφάω ο φουκαράς για μεταξένια κάλτσα.
Μ’ αρέσει, ρε, να κολυμπάς στα λούσα, στο μετάξι,
σουτιέν, κορσέ, κομπινεζόν και τότε θα ‘σαι εντάξει.
Τρέλαν’ όλη την πιάτσα η μεταξωτή σου κάλτσα
κι όταν, φως μου, τη μπανίζω, αρχινώ κι αλληθωρίζω.
