Δεν μπορεί κανείς
τη μοίρα του ν’ αλλάξει
ούτε και δρόμο
καινούργιο να χαράξει.
Και μένα που η τύχη μου
μ’ έχει περιφρονήσει,
καλύτερα η μάνα μου
να μη μ’ είχε γεννήσει.
Μοίρα σκληρή που κυβερνάς
της πίκρας το ποτήρι,
ποτέ δε μου ‘κανες ποτέ
μα ποτέ κι εμένα το χατήρι.
Έχω συντροφιά
μόνο τα καρδιοχτύπια
και τα φαρμάκια
μες στη ζωή που ήπια.
Το γέλιο απ’ τα χείλη μου
για πάντα έχει σβήσει,
καλύτερα η μάνα μου
να μη μ’ είχε γεννήσει.
Μοίρα σκληρή που κυβερνάς
της πίκρας το ποτήρι,
ποτέ δε μου ‘κανες ποτέ
μα ποτέ κι εμένα το χατήρι.
