Ξανάδα απόψε τη γιαγιά στο παραθύρι της
να αποκοιμιέται ακουμπισμένη στο ψαλτήρι της,
τα παραμύθια της μας γλυκοσεργιανάγανε
πάντα οι καλοί στο τέλος τους κακούς νικάγανε.
Κόσμος του ονείρου κόσμος όμορφος που χάθηκε,
χάρτινε κόσμε παιδικέ αποκριάτικε.
Στις γειτονιές με κυνηγούσε με το πλέξιμο
να μην ιδρώσω στο παιχνίδι και στο τρέξιμο
κι απ’ το εμποράκι της γωνιάς μου ‘παιρνε πράματα,
τόπια και βόλους κι όλα των παιδιών τα θάματα.
Κόσμος του ονείρου κόσμος όμορφος που χάθηκε,
χάρτινε κόσμε παιδικέ αποκριάτικε
