Μ’ ένα κομμάτι ουρανό
ανάμεσα από το μπετόν
και πίσω απ’ την αιθαλομίχλη
η πόλη δε με ρώτησε
τα πονηρά μου αρρώστησε
κι όλο τα δόντια της μου δείχνει.
Στου συνεργείου τις σκουριές
το τραύμα μου διαμπερές
τις Κυριακές μου δεν τις είδα,
οι γκόμενες ιλουστρασιόν
κι εγώ ζητάω πρηνηδόν
την σωτηρία στη σανίδα.
Όταν θολά μάτια και κίτρινα
στις παρυφές των λεωφόρων εντοπισμένος
τα όνειρά μου σελοφάν λαμέ και τσίγκινα
μες στην προ κατ ελευθερία μου φυλακισμένος.
Στο τσιμεντένιο μου κλουβί
τα δυο χιλιάδες μου γιατί
τα γραμμένα μου αχνάρια,
έφτασα ως τα είκοσι τρία
σαν φορτηγό χωρίς πορεία
και με σβησμένα τα φανάρια.
Μου έγινες πρωτεύουσα
ένας βραχνάς μια τρέμουσα,
ε, δε σου ξαναπληρώνω νοίκι.
Στη μοναξιά της εθνικής
με τους παλμούς της μηχανής
με περιμένεις σαν το νοίκι.
Όταν θολά μάτια και κίτρινα
στις παρυφές των λεωφόρων εντοπισμένος
τα όνειρά μου σελοφάν λαμέ και τσίγκινα
μες στην προ κατ ελευθερία μου φυλακισμένος.
