Με μάλλινες παντόφλες και κουρέλια από ταφτά,
την έχω δει κάτι νύχτες δίχως άστρα,
να ψάχνει στα σκουπίδια για τ’ αδέσποτα φυτά
που τα πετάξαν, γιατί έσπασε η γλάστρα.
Και κρατώντας στα χέρια κοτσάνια,
τσακισμένα γεράνια, φυλλαράκια και ρίζες γυμνές,
τριγυρνάει εδώ, στο Χαλάνδρι
και κοιτάζει για να ’βρει μονοκατοικίες παλιές.
τις αυλόπορτες, μια – μια, χτυπάει και συνέχεια ρωτάει
με φωνή που όλο χάνει στροφές,
μήπως έχετε πίσω απ’ τον τοίχο, στον ωραίο σας κήπο,
μια γωνιά και γι’ αυτές τις ψυχές,
μήπως έχετε πίσω απ’ τον τοίχο, στον ωραίο σας κήπο,
μια γωνιά και γι’ αυτές τις ψυχές.
Γριά ρακοσυλλέκτρια των αδέσποτων φυτών,
μονάχα εσύ, κάποια νύχτα δίχως άστρα,
εσύ θα βρεις κι εμάς, που σ’ ένα κάδο σκουπιδιών,
θα μας πετάξουν όταν σπάσει πια η γλάστρα.
Και κρατώντας στα χέρια κοτσάνια,
τσακισμένα γεράνια, φυλλαράκια και ρίζες γυμνές,
θα δεις οπτασία φευγάτη, το ουράνιο παλάτι
με τις στέγες τις μπλε και χρυσές,
την αυλόπορτα εσύ θα τολμήσεις, δειλά, να χτυπήσεις
και θα πεις, όπως πάντοτε λες,
μήπως έχετε πίσω απ’ τον τοίχο, στον ωραίο σας κήπο,
μια γωνιά και γι’ αυτές τις ψυχές,
μήπως έχετε πίσω απ’ τον τοίχο, στον ωραίο σας κήπο,
μια γωνιά και γι’ αυτές τις ψυχές.
