Θάλασσα λεβεντοπνίχτρα, θάλασσα φαρμακερή
όπου κάμνεις το νησί μας, πάντα μαύρα να φορεί.
Δεν εχόρτασες ακόμα, θάλασσα τόσον καιρό
από τα κορμιά που τρώει, τ’ αρμυρό σου το νερό,
θάλασσα, τ’ αρμυρό σου το νερό.
Τ’ αγριεμένο τούτο κύμα, η θωριά σου η θολή
κάνει δύστυχες μανάδες, τα καΐκια σαν φιλεί.
Διώχνεις από το νησί μας, ευτυχία και χαρά
και σκορπάς σε κάθε σπίτι πόνους, λύπη, συμφορά.
Μ’ όσα βάσανα κι αν έχεις, πάλι ο ναύτης δεν μπορεί
μια στιγμή χωρίς εσένα, τη ζωή του να χαρεί.
Πότε αχόρταγη νεράιδα, πότε θάλασσα πλατιά
θα στερέψεις να γλιτώσουν του νησιού μας τα παιδιά,
θάλασσα, του νησιού μας τα παιδιά.
