Βάλε την τηλεόραση, έχει εμένα,
μια απόφαση έχω πάρει απελπισίας,
μέσα σ’ έναν κόσμο ανοησίας
να παίζω με τα μάτια δακρυσμένα.
Βάλε την τηλεόραση, έχει εμένα,
πώς βρέθηκα σ’ ένα κουτί κλειστός,
πώς έγινα από έξυπνος κουτός
και τι θα λένε οι φίλοι μου για μένα.
Ο κόσμος μ’ έχει συντροφιά, εγώ κανένα,
μόνο μια άδεια αγκαλιά που θέλει εσένα.
Βάλε την τηλεόραση, έχει εμένα,
εικόνα βιαστική της μιας στιγμής,
στο γυάλινο μου κόσμο διαφανής
τον θρίαμβο εισπράττω του κανένα.
Ο κόσμος μ’ έχει συντροφιά, εγώ κανένα,
μόνο μια άδεια αγκαλιά που θέλει εσένα.
Βάλε την τηλεόραση, έχει εμένα,
μα δώσε μου ένα λόγο για να ζω,
ένα κρεβάτι στρώσε να χωθώ,
και σώσε με από τούτη την αρένα.
