Κι αν είναι μόνη τραγουδάει χωρίς αστεία γελάει
Κόσμος γλυκός παραμυθένιος σ’ ένα μυαλό γυρνάει
Τρύπια καπέλα πάνω στο κεφάλι
Ψεύτικες χάντρες στο γυμνό λαιμό της
Ότι κι αν ζει κρατάει μα είναι δικό της
Μέσα στις λάσπες που πατάει λες και ουρανοβατεί
Δένει τα άστρα στη σειρά με χρυσαφιά κλωστή
Στο φεγγαρόφωτο λουσμένη δες προσμένω
σαν πορτοκάλι μισοκουρδισμένο
Στα όνειρα της κάθε βράδυ ο εφιάλτης δεν τελειώνει
κλαίει θυμάται στο σκοτάδι η χειμωνιά την βρήκε μόνη
Χτυπάει της πόρτες Παραδείσου λέει πετάω εκεί
τους αδερφούς μου ν’ αγκαλιάσω πριν έρθει η βροχή
Στον κήπο της Εδέμ πλανιέται ποτάμι καθαρό
Ήρθε η ώρα να ξεχάσει τις πίκρες της θαρρώ.
