Ένα πενήντα με τα χέρια στην ανάταση,
μα μόλις σ’ αντικρίσουμε, μπαίνουμε όλοι σε παράταξη.
Φοράς μια φούστα εφαρμοστή κι ένα στενό μπλουζάκι
κι όλο χορεύεις σαν τρελή λες κι έχεις πάθει κάτι.
Αχ, αυτή σου η φύση που έχει αλλοφρονήσει
έχει ανάψει φωτιές, έχει κάψει καρδιές,
μπόι δυο πιθαμές.
Κάτι σε σπρώχνει στο τραπέζι να ανέβεις,
κι εκεί που λες πως ντρέπεσαι, μετά δεν κατεβαίνεις.
Λες και σου είναι απωθημένο από πολύ μικρή
και θέλεις από ’κεί ψηλά ν’ αποσπάς την προσοχή.
Αχ, αυτή σου η φύση που έχει αλλοφρονήσει
έχει ανάψει φωτιές, έχει κάψει καρδιές,
μπόι δυο πιθαμές.
Ολόκληρο το μαγαζί εσένανε κοιτάζει,
πάνω σου πέφτει ο φωτισμός και σε σεληνιάζει.
Το πήρες όλο μονομιάς, για λίγο ξεκουράσου.
Κράτα δυνάμεις για μετά, η νύχτα είναι δικιά σου.
Αχ, αυτή σου η φύση που έχει αλλοφρονήσει
έχει ανάψει φωτιές, έχει κάψει καρδιές,
μπόι δυο πιθαμές.
