Ήσουν κάτι πιο πολύ

Κοιμήθηκα με δακρυσμένα μάτια
στου ονείρου μου τα πρώτα σκαλοπάτια
μες στο κρυφό πηγάδι της ψυχής μου
αντίλαλο ν’ ακούσω της φωνής μου.

Ν’ ακούσω μοιρολόγια και κατάρες
αντί για λόγια αγάπης με κιθάρες,
οι πίκρες θα με κάνουν νάνι νάνι
στον ύπνο μου η αγάπη να πεθάνει.

Κι αν τη ζωή αποφάσισα να ζήσω
φτιάχνω τους δρόμους να την περπατήσω
γιατί ήσουν κάτι πιο πολύ.

Ψάχνω να βρω αιτίες να σε μισήσω,
βρίσκω πολλές να σε ξαναγαπήσω
γιατί ήσουν κάτι πιο πολύ.

Κοιμήθηκα με διψασμένα χείλια
με κόκκινα κεράσια και σταφύλια,
μετέωρα σου άφησα τα χάδια
για να ‘ρχεσαι να τ’ ακουμπάς τα βράδια.