Αν δεν ήξερα καλά το Γρηγόρη, δε θα πίστευα λέξη απ’ την απίθανη ιστορία που μου μετέφερε. Όχι ότι δεν λέει κι αυτός τις υπερβολές του, αλλά εδώ μιλάμε για γεγονότα τεκμηριωμένα. Ο θείος του, που τον είχα δει κάνα δυο φορές στο σπίτι του Γρηγόρη, είχε ένα οικόπεδο στην Πελοπόννησο. Είχε βάλει και ένα λυόμενο μέσα, κι επειδή είχε πρόβλημα με το νερό έκανε γεώτρηση να φτιάξει πηγάδι. Είχανε κάνει κι άλλοι στην περιοχή κι οι περισσότεροι είχαν επιτυχία. Το νερό όμως που βρήκε ο θείος ήτανε κόκκινο και δεν ήτανε νερό, ήτανε αίμα. Κουβάδες ολόκληρους έβγαλε ο θείος, δε στέρευε με τίποτα. Τρελάθηκε. Πήρε και δείγμα το πήγε στο Χημείο του κράτους για ανάλυση. Αίμα το είπαν ήτανε, κανονικό, ανθρώπινο, ανακατεμένο πολλές ομάδες μαζί. Είχε όμως, λέει, και κάτι κομμάτια σίδερο μέσα. Ξανάριξε τον κουβά και το μυστήριο λύθηκε. Έχυσε το πηκτό αίμα και στον πάτο του κουβά ξεπρόβαλλε ένα κονσερβοκούτι ανέπαφο. Δεν ήθελε πολύ να καταλάβει, ήτανε και το οικόπεδο δύο τρία χιλιόμετρα απ’ του Μελιγαλά. Κάτι γινότανε λοιπόν με την ομώνυμη πηγάδα. Μαθεύτηκε και στο χωριό και γινότανε διαδήλωση μέρα νύχτα. Μαύρο καλοκαίρι πέρναγε ο θείος. Ήρθανε και απ’ τη Νέα Δημοκρατία του δίνανε όσο όσο να το αγοράσουνε το οικόπεδο να χτίσουνε και εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Βαρβάρα την προστάτιδα της χωροφυλακής, αλλά ο θείος δε σήκωνε κουβέντα. Παλιός αριστερός, βλέπεις, ανένδοτος. Σφράγισε το πηγάδι, έκλεισε το οικόπεδο, γύρισε στην Αθήνα. Το `χε λύσει το μυστήριο ο θείος. Το `πε μάλιστα καμαρώνοντας και στον ανιψιό του: “Προβοκάτσια, Γρηγόρη μου! Προβοκάτσια”!
