Αχ, ούτε να ζήσω δεν μπορώ
ούτε και να πεθάνω
αχ κι άδικα βασανίζομαι
με τη ζωή που κάνω.
Πόσο ήθελα τα μάτια μου να κλείσω
αν δεν είχα οικογένεια να ζήσω,
μαύρες ιδέες μου περνούν μες στην απελπισιά μου
μα δίνω πάντα, όσο μπορώ, κουράγιο στην καρδιά μου.
Ως πότε θα κρατήσω, ως πότε θα κρατήσω,
μες στο δρόμο ξαφνικά θα ξεψυχήσω.
Έτσι κι αύριο ξανά θα ξημερώσει
κι άλλες πίκρες η ζωή θα με φορτώσει,
όλα τα βάρη πέσανε στην πλάτη μου απάνω
κι ούτε να ζήσω δεν μπορώ, ούτε και να πεθάνω.
Ως πότε θα κρατήσω, ως πότε θα κρατήσω,
μες στο δρόμο ξαφνικά θα ξεψυχήσω.
