Ξενύχτης πάλι έμεινα
στην πόρτα σου, μικρό μου
και με τραγούδια σου ‘λεγα
τον πόνο, τον καημό μου.
Για πάρε την καρδούλα μου
και κάνε την κομμάτια,
σ΄ αυτή μονάχα θέ να βρεις
τα δυο γλυκά σου μάτια.
Στ’ ορκίζομαι στα νιάτα μου
αλήθεια που σου λέω,
αν δε σε κάνω ταίρι μου,
για πάντοτε θα κλαίω.
Αν θέλεις άντρα πλούσιο,
να μου το πεις, μικρό μου,
να χάσω την ελπίδα μου,
να σβήσω τον καημό μου.
Έλα μ’ εμένα τον φτωχό,
τα πλούτη μην κοιτάζεις,
δίχως αγάπη αν παντρευτείς,
πάντα θ’ αναστενάζεις
