Ποια μάνα είναι μοναχή
κι έχει παιδί στα ξένα
αν κλάψει για το γιόκα της
ας κλάψει και για μένα.
Ξημέρωσε στις λαγκαδιές,
τ’ αστέρια σιγοκλαίνε
και τα βουνά στενάζουνε
και τον καημό μου λένε.
Μονάχο κι έρημο δεντρί,
νυχτώθηκα στις στράτες,
νέκρα τριγύρω κι ερημιά,
χάθηκαν κι οι διαβάτες.
Ξημέρωσε στις λαγκαδιές,
τ’ αστέρια σιγοκλαίνε
και τα βουνά στενάζουνε
και τον καημό μου λένε.
Μανούλα, μένω ορφανός,
στα ξένα ζω μονάχος,
βαρκούλα μες στα κύματα,
στην ερημιά μου βράχος.
