Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο,
κάθε βραδιά ψάχνω να βρω πώς θα ξεφύγω.
Όμως ξυπνώ κάθε πρωί
μες στον καπνό, μες στη βοή·
και στο κενό που είν’ η ζωή τ’ όνειρο πνίγω.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.
Έχω σκεφτεί χίλιες φορές “Ν’ άλλαζα δρόμο,
δε θέλω πια τη μοναξιά να ’χω για νόμο”.
Μα είναι ντροπή, πώς να σ’ το πω,
μες στη σιωπή να σ’ ακουμπώ·
είναι ντροπή να σ’ αγαπώ σ’ αυτό τον κόσμο.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.
