Καφενόβιοι συμπολίτες συνωθούνται,
σε καρέκλες καφενείων χασμουριούνται.
Ξημεροβραδιάζονται έτσι κάθε μέρα,
πέρα βρέχει, πέρα βρέχει, πέρα πέρα.
Παραγγέλνουν ένα σκέτο καφεδάκι,
παίζουν και το απαραίτητο ταβλάκι.
Κι άλλοι μεταξύ δύο στηλών Προπό
λύνουνε το Μεσοανατολικό.
Συντροφιά ο καθένας τη βαριεστημάρα,
και ομίχλη ο καπνός απ’ τα τσιγάρα.
Ίδιες μέρες για τα ίδια καφενεία,
ίδιες έννοιες, ίδια πλήξη και ανία.
Δυο αγοράζουν το πρωί εφημέριδες
που διαβάζουν άλλοι δέκα τζαμπατζήδες.
Σχολιάζουν, λένε κάτι για να πούνε,
όλο λένε, μα ποτέ δε συμφωνούνε.
Καφενόβιοι συμπολίτες συνωθούνται,
σε καρέκλες καφενείων χασμουριούνται.
Συντροφιά ο καθένας τη βαριεστημάρα,
και ομίχλη ο καπνός απ’ τα τσιγάρα.
