Οι δρόμοι που βαρέθηκαν την ίδια διαδρομή,
ανέβηκαν στα σύννεφα και γίνανε βροχή
και πέσανε στις θάλασσες και πέσανε στη γη.
Πώς μοιάζεις με τα χρώματα στο φόρεμα της δύσης!
Αυτή θα είναι η πρώτη μας και η στερνή φορά.
Βροχή μου εσύ και ουρανέ που όλο ζητάς ν’ ανθίσεις
μα εγώ δεν είμαι θάλασσα, δεν είμαι ούτε στεριά.
Δεν είν’ η αγάπη ποίημα, δεν είναι προσευχή,
μια λέξη είναι που ντράπηκε στο ψέμα να κρυφτεί
και έπεσε στις θάλασσες και έπεσε στη γη.
Πώς μοιάζεις με τα χρώματα στο φόρεμα της δύσης!
Αυτή θα ειν’ η πρώτη μας και η στερνή φορά.
Βροχή μου εσύ και ουρανέ που όλο ζητάς ν’ ανθίσεις
μα εγώ δεν είμαι θάλασσα, δεν είμαι ούτε στεριά.
Βροχή μου εσύ και ουρανέ που όλο ζητάς ν’ ανθίσεις
μα εγώ δεν είμαι θάλασσα, δεν είμαι ούτε στεριά.
