Και τώρα που όλα μοιάζουν τελειωμένα
Και τώρα εμείς που ζούμε αλλοπαρμένα
Χειμώνα ζούμε στις ταράτσες
Σαν γάτες γέρικες με νέες φάτσες
Μ’ όλα τ’αρχαία μας φιλιά
Και η ψυχή στο πάτωμα
Να γράφει ιστορία
Και το κορμί στο πάπλωμα
Χωρίς μιαν αμαρτία
Και πάλι παλεύουμε μικρές στιγμούλες
Και πάλι με τα παιδιά μας μες στις κούνιες
Αθώοι όλοι μα χαμένοι
Μοιραίοι ξέγνοιαστοι και τόσο ξένοι
Μπροστά στον χρόνο που γελά
