Θυμάμαι που βιαζόμουνα να φύγει ο καιρός,
να μπαίνω στα ακατάλληλα τα έργα,
τα βράδια να γυρνάω ότι ώρα θέλω εγώ
χωρίς να δίνω λόγο σε κανένα.
Θυμάμαι που βιαζόμουνα να φύγει ο καιρός,
ν’ αρχίσω να ξυρίζω το μουστάκι,
μονάχος να συχνάζω σε στέκια πονηρά
χωρίς να με φωνάζουν παιδάκι.
Και να που μεγάλωσα, να που φοβάμαι,
να που μικρός θα `θελα να `μαι,
να που μεγάλωσα, να που φοβάμαι,
γυρνάω στα παλιά και θυμάμαι.
Θυμάμαι που βιαζόμουνα να φύγει ο καιρός,
σε μέρη μακρινά να ταξιδέψω,
να μπω μέσα στα κόλπα, να γίνω δυνατός,
και το παιχνίδι της ζωής να παίξω.
Θυμάμαι που βιαζόμουνα να φύγει ο καιρός,
ν’ αρχίσω να καπνίζω και τσιγάρο,
τα χέρια μου ν’ απλώσω, ν’ αγγίξω τη ζωή,
τα δώρα που μου έταξε να πάρω.
Και να που μεγάλωσα, να που φοβάμαι,
να που μικρός θα `θελα να `μαι,
να που μεγάλωσα, να που φοβάμαι,
γυρνάω στα παλιά και θυμάμαι.
