Κανένας δεν μ’ αγάπησε
στο βίο μου ως τώρα
στον πονεμένο δρόμο μου
σέρνω βαριά στον ώμο μου
της μοίρας μαύρα δώρα.
Ένα μαύρο κομπολόι
μου χαρίσαν στον ντουνιά
προδοσία καταφρόνια
μίσος ψέμα κι απονιά.
Ορφάνεψα και πόνεσα
από μικρό παιδάκι
και από σένα μια φορά
που γύρεψα λίγη χαρά
με πότισες φαρμάκι.
Απ’ τις πολλές καταστροφές
δεν ξέρω τι να κάνω
και απορούνε μερικοί
που `χω μισήσει τη ζωή.
