Ερημιά, κι οι βραδιές δίχως όνειρα
Στο μυαλό βάζω πια τα χειρότερα
Αν πεθαίνω ή αν ζω δε σε νοιάζει πια
Έφυγες κι έγινες πίκρα στη καρδιά
Κάνω τη καρδιά μου πέτρα
να μη σε ζητά ξανά
Μα σε θέλει νύχτα μέρα
κι όλο πιο πολύ πονά
Οι δικές μας στιγμές σαν δυο μάτια κλαίνε
κι εσύ “φεύγω” να λες και όλα να τα καις
Να μετρώ τις πληγές κι όλα να μου φταίνε
σ’ αγαπώ και γι’ αυτό δε θα σκεφτώ πως φταις
