Στου λιμανιού το μέσα μέρος
έρημος κάθεται και γέρος
ο καπετάνιος ο παλιός
ο Παντελής ο Φαφαλιός
Κι είναι τα μάτια του στ’ αλήθεια
γεμάτα λες με παραμύθια
από τα τόσα πού ‘χει δει
σαν πρωτοκίνησε παιδί
Κι όπως τον κοιτάζω ωστόσο
απ’ την δική μου την σκοπιά
καράβι θέλω ν’αρματώσω
με τα σαράντα του κουπιά
Κι όπως φλέγεται το Αιγαίο
απ’ το φεγγάρι το παλιό
καραβοκύρη να τον λέω
τον Παντελή τον Φαφαλιό
Μοιάζει τρικάταρτο αραγμένο
με το σκαρί του λαβωμένο
απ’ τις φουρτούνες τις βαριές
σε θάλασσες και σε στεριές
Κι από ψηλά με δάκρυ μάνας
τ’ άστρο τον κλαίει της τραμουντάνας
με το σαΐνι τον νοτιά
κάπου ξανοίγει τη ματιά
