Κάποτε πήγα στην Αμέρικα,
πλούσιος, μάτια μου, να γίνω,
άνθρωπος ήμουν και βαρέθηκα
στο μεροκάματο να σβήνω.
Σ’ ένα παλιό μοτέλ καθόμουνα,
μ’ άλλους εφτά μαζί κοιμόμουνα
κι όλο το σπίτι μου θυμόμουνα
της μάνας το γλυκό καφέ.
Μα, άνθρωπος ήμουν και βαρέθηκα
κι είπα “αντίο” στην Αμέρικα
και στον Περαία όταν βρέθηκα,
το χώμα φίλαγα, το χώμα φίλαγα,
το χώμα έσκυβα και φίλαγα,
το χώμα φίλαγα, το χώμα φίλαγα,
το χώμα έσκυβα και φίλαγα.
Κάποτε πήγα στην Αμέρικα,
λεφτά να βγάλω, να προκόψω,
ήμουν παιδάκι κι ονειρεύτηκα,
από τη φτώχεια να ξεκόψω.
Μ’ ένα δολάριο την επέρναγα,
μόνος, τις Κυριακές, τριγύρναγα
κι όλο φοβόμουν πως θα γέρναγα
και δε θα γύριζα ποτέ.
Μα, άνθρωπος ήμουν και βαρέθηκα
κι είπα “αντίο” στην Αμέρικα
και στον Περαία όταν βρέθηκα,
το χώμα φίλαγα, το χώμα φίλαγα,
το χώμα έσκυβα και φίλαγα,
το χώμα φίλαγα, το χώμα φίλαγα,
το χώμα έσκυβα και φίλαγα.
