“Κυρίες και κύριοι και παιδιά,
αρχίζει η παράσταση”.
Όταν ήμαστε μικροί
στήναμε συχνά
κουρελούδες και πανί,
λάμπες και κεριά.
Κάτω απ’ τ’ άστρα
ξαφνικά, να σου ξαφνικά
Καραγκιόζης και πασάς
άρχιζε καυγάς.
Καραγκιόζη μου, χαρτονάκι μου
φεύγουν τα χρόνια
κι ακόμα πεινάς
μα χορεύεις, γελάς, τραγουδάς.
Να τος και ο Σταύρακας
ο πολλά βαρύς
σου `λεγε το ντέρτι του
της παλιοζωής.
Χατζηαβάτης με σκυφτό
το κεφάλι του
γέλαγε όλη η γειτονιά
με το χάλι του.
Καραγκιόζη μου, χαρτονάκι μου
φεύγουν τα χρόνια
κι ακόμα πεινάς
μα χορεύεις, γελάς, τραγουδάς.
“Μπαμπάκο, χτυπάνε την πόρτα”.
“Ποιος είναι μωρέ;”
“Εγώ είμαι Καραγκιόζη μου, ο Χατζηαβάτης ο Τζελεπής”.
“Τι θες μωρέ;”
“Σε θέλω για μια δουλειά Καραγκιόζη μου”.
“Άσε με μωρέ, έχω μπλεχτεί μες στο τσουβάλι
και δεν μπορώ να βγω”.
“Μπαμπάκο να η τλύπα, από δω η τλύπα”.
“Έλα βρε Καραγκιόζη μου”…
Καραγκιόζη μου, χαρτονάκι μου
φεύγουν τα χρόνια
κι ακόμα πεινάς
μα χορεύεις, γελάς, τραγουδάς.
Γέμιζε με όνειρα το φθηνό πανί
ο σιορ Διονύσιος τραγουδά με ψιλή φωνή,
μπαρμπα Γιώργος, Μορφονιός, Ταχίμ και Αϊσά,
κολλητήρια στη σειρά, φέσια και σπαθιά.
Καραγκιόζη μου, χαρτονάκι μου
φεύγουν τα χρόνια
κι ακόμα πεινάς
μα χορεύεις, γελάς, τραγουδάς.
