Ο κόσμος είναι αχάριστος
και η ζωή μπαμπέσσα,
και η γυναίκα π’ αγαπάς,
κι αυτή δεν έχει μπέσα,
κι ας ζει σαν πριγκηπέσσα.
Αχ, κι αυτή δεν έχει μπέσα,
αχ, κι ας ζει σαν πριγκηπέσσα.
Κι αν, τώρα, μόνο το κρασί
είν’ η παρηγοριά μου,
μη με παραξηγήσετε,
πονάει η καρδιά μου,
από τη μοναξιά μου.
Αχ, πονάει η καρδιά μου,
αχ, από τη μοναξιά μου.
Ένα ρημάδι στην ζωή,
απ’ όλους ξεχασμένος,
δεν με λυπάται πια κανείς,
ένας ταπεινωμένος,
καροβοτσακισμένος.
Αχ, ένας ταπεινωμένος,
αχ, καροβοτσακισμένος.
