Μεσ’ της εθνικής οδού το ρεύμα
Νύχτα που γινόταν του χαμού
Πάτησες τα φρένα μέχρι τέρμα
Κι έπιασες την άσπρη αλεπού
Μισοτυφλωμένη απ’ τα φανάρια
Δε σε είδα φαίνεται καλά
Ήταν η ζωή μου μαύρη κι άδεια
Και μου υποσχέθηκες πολλά
Κι όταν με τα τόσα σου τα χάδια
Έφτασα να εξημερωθώ
Μου `δωσες να φάω αποφάγια
Και μια κουρελού να κοιμηθώ
Να κοιμηθώ
Όμως όποιος άδικα πληγώνει
Την καρδιά της άσπρης αλεπούς
Πάντα κάποια μέρα το πληρώνει
Και μην κάνεις ότι δεν ακούς
Τώρα θα σ’ ανοίξω τα χαρτιά μου
Σου `κανα δυο χρόνια τον Λουλού
Μα όσο κι αν κουνούσα την ουρά μου
Ήμουν κατά βάθος αλεπού
Μη σε κολακεύει πρώτα πρώτα
Ότι σ’ αγαπούσα αληθινά
Ήρθα να σου κλέψω καμιά κότα
Και να ξαναφύγω μακριά
Μακριά
Όταν σου τη δίνει η μοναξιά σου
Τρέχεις μεσ’ την εθνική οδό
Με τρελαίνει το κορνάρισμά σου
Μα μπροστά σου δε θα ξαναβγώ
Όχι δε θα γίνω πάλι λιώμα
Μ’ έχουνε χτυπήσει από παντού
Και παρά χορτάτο να `μαι πτώμα
Κάλλιο πεινασμένη αλεπού
Ήταν και των δύο μας το λάθος
Κι έτσι δε σε μίσησα ποτέ
Αν καμιά φορά χαθείς στο δάσος
Πέρασε να πιούμε έναν καφέ
Έναν καφέ…
