Αγγίζω πρόσωπα που χάνονται τη νύχτα,
μιλώ σε σώματα που σβήνουν την αυγή
κι ενώ δεν νιώθω ούτε χαρά ούτε και πίκρα,
ζητώ και παίρνω μιαν ανάσα σαν κραυγή.
Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.
Κρατώ τα σχήματα και χάνω την ουσία,
μοιάζω με πλαστικό τοπίο τι να πω.
Κάποτε γίνομαι Θεός, πότε θυσία
κι όμως δεν έμαθα ακόμα ν’ αγαπώ.
Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.
Χωρίζω έτσι τη ζωή απ’ τη ζωή μου
κι έχω γι’ αντάλλαγμα μια όψη σιγουριάς,
μα κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου,
έναν κατάδικο στη θέση της καρδιάς.
