Κατάρα να ‘χει η άσπλαχνη
που μ’ έχει καταστρέψει,
μέρα και νύχτα στη ζωή
να την ετρώει η θλίψη,
η πίκρα απ’ τα χείλη της
ποτέ να μην της λείψει.
Όπως τις ώρες περνώ με λαχτάρα,
να σέρνει κοντά της μαύρη κατάρα,
της καρδιάς μου το “αχ” να την κάψει,
ζωντανή να την θάψει, ζωντανή να την θάψει.
Να κλαίει σαν μικρό παιδί,
να μην παρηγοριέται,
να στερηθεί η άσπλαχνη
και το νερό που πίνει
να νοθευτεί με δάκρυα,
φαρμάκι να της γίνει.
Όπως τις ώρες περνώ με λαχτάρα,
να σέρνει κοντά της μαύρη κατάρα,
της καρδιάς μου το “αχ” να την κάψει,
ζωντανή να την θάψει, ζωντανή να την θάψει.
