Δε μ’ αγαπάς, δε με θυμάσαι,
καταραμένη πάντα να `σαι
κι όλο να κλαις και να πονείς,
να πιεις φαρμάκια μαζεμένα,
να μη νοιαστεί ποτέ για σένα
κανείς, κανείς, κανείς, κανείς
και να πεθάνεις μια βραδιά συννεφιασμένη
απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους ξεχασμένη.
Οι φίλοι να σε κάνουν πέρα
και να μη δεις μια άσπρη μέρα,
όπως δεν είδα ούτε εγώ,
οι ώρες μαύρες να περνάνε
κι η κάθε μια μαρτύριο να `ναι,
αργό, αργό, αργό, αργό
και να πεθάνεις μια βραδιά συννεφιασμένη
απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους ξεχασμένη.
Τυραννικά, να ζήσεις, βράδια,
να στερηθείς στοργή και χάδια,
να στερηθείς και το φιλί,
την ευτυχία να ξεγράψεις
και να πονέσεις και να κλάψεις
πολύ, πολύ, πολύ, πολύ
και να πεθάνεις μια βραδιά συννεφιασμένη
απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους ξεχασμένη.
