Καταστροφές και συμφορές, ερείπια, ρημάδια.
Κορμάκι μου, μαράζωσες, σε τρων τα χτυποκάρδια.
Ποιος άνθρωπος μπορεί μαζί μου να μην κλάψει
και ποια καρδιά είν’ αυτή που δε θα αναστενάξει;
Παλιοζωή, κατάντησες για μένα τυραννία,
πρωί και βράδυ βάσανα, λαχτάρες κι αγωνία.
Ποιος άνθρωπος μπορεί μαζί μου να μην κλάψει
και ποια καρδιά είν’ αυτή που δε θα αναστενάξει;
Τι έχουν δει τα μάτια μου κι ακόμα τι θα δούνε;
Μονάχα μες στη μαύρη γη μπορεί να ξεχαστούνε.
