Λαθρεπιβάτης απ’ τη χώρα των ονείρων
ήρθες, ξανάρθες μα δεν έφτασες ποτέ
ήτανε Μάης και λουλούδια μαραμένα
μοσχοβολούσανε στο βάζο του καφέ
Βούλιαξες μέσα στις παλιές φωτογραφίες
κι είδες το μέλλον σου σαν να ‘τανε προχθές
μέτρησες όλες σου τις μέρες και τις νύχτες
κι είδες πως λείπαν από μέσα σου οι μισές
Και δεν πρόλαβα ποτέ, κάτι να σου πω…
Κάτι να σου πω, κάτι να σου πω, δεν πρόλαβα
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ, δεν πρόλαβα
πόσο σ’ αγαπώ…
Αποκοιμήθηκες με τ’ άστρα μαξιλάρι
και μια νεράιδα σε αγκάλιασε σφιχτά
χάθηκες μέσα σ’ ένα κόκκινο φεγγάρι
και σε κατάπιε μια θάλασσα βαθιά
Πετσούσαν γύρω σου ψεύτικες πεταλούδες
κι έπεφτε πάνω σου μια άρρωστη βροχή
και κάτι άγγελοι με βρωμικες φτερούγες
σβήνανε ό,τι κατά λάθος είχες δει
Και δεν πρόλαβα ποτέ, κάτι να σου πω…
Κάτι να σου πω, κάτι να σου πω, δεν πρόλαβα
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ, δεν πρόλαβα
πόσο σ’ αγαπώ…
