Για τη σκληρή σου την καρδιά,
πόσα δε χάθηκαν παιδιά,
που ‘χεις εσύ ξεμυαλίσει,
κάτω στον Άγιο Διονύση.
Με τα τρελά σου πείσματα
και τα πολλά τσακίσματα,
στης γειτονιάς σου το γωνάκι,
λιώνουν όλοι απ’ το μεράκι.
Κι εγώ για σένα ράγισα,
του Αη Διονύση μάγισσα
κι απ’ το μεράκι μου σβήνω,
δε ξέρω πια τι θα γίνω.
