Φίλε μη με κατακρίνεις που αμάρτησα πολύ,
ήμουν μικρούλα κι ορφανή και στον ανθό μου απάνω,
το πάθος με παράσυρε, τι ήθελες να κάνω;
Όταν η καρδιά προστάζει, ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί;
Ήμουν πρωτάρα κι άβγαλτη, διψούσα ν’ αγαπήσω,
τα νιάτα που φουντώνανε, πως να τα κυβερνήσω;
Κι αν αμάρτησα δε φταίω, φταίει η ιδία η ζωή,
βάλε το χέρι, φίλε μου, απάνω στην καρδιά σου,
αν μ’ αγαπάς συγχώρα με και πάρε με κοντά σου
