Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.
Κάποτε θα ’ρθει η στιγμή
που όλα θα πάρουν ένα νόημα βαθύ.
Θα σου θυμίζουν οι ουρανοί άγνωστες πτήσεις.
Κι η θάλασσα η παντοτινή
τρεμούλιασμα νωχελικό
στον πιο αθώο σου εαυτό.
Και οι σταθμοί παλιές, καλές αναχωρήσεις.
Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
στον κόρφο της γλυκά να ’ρθεις
να ξαποστάσεις,
να ιστορήσεις μια ζωή
βγάζοντας στεναγμό βαθύ
και στην ποδιά της να τινάξεις
σαν λείψανα αγίων μαρτυρικά
όλες σου τις θλίψεις.
Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.
