Να ‘ταν μια νύχτα να βρεθώ στ’ απάτητό σου κάστρο
στα χείλη σου να κρεμαστώ, περιστεράκι μ’ άσπρο.
Να δω τη φλόγα του χιονιού και της βροχής τη λάβα
τρελό να πιάνουνε χορό στα μάτια σου τα μαύρα.
Κι όταν μαζί σου θα πετώ και θα ‘σαι πια δική μου
θα ‘ναι το σώμα μου θνητό, μα αθάνατη η ψυχή μου.
Να ‘ταν μια νύχτα να βρεθώ στ’ απάτητό σου κάστρο.
Να ‘ταν μια νύχτα σαν κι αυτή που μ’ ακουμπάει στον ώμο
ο πόνος μου ν’ αγκαλιαστεί με το δικό σου πόνο.
