Στον τοίχο η μνήμη μου αφίσα
Έβρεξε πάλι ψες αργά
Χιλιάδες ήχοι με φιγούρες
Σχέδια, χρώματα πολλά
Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι
Μες την πλατεία περπατάς
Περνάς με κόκκινο και φεύγεις
Και σαν εικόνα με κοιτάς
Ψάχνεις σε θάλασσες στο σκοτάδι
Απ’το νερό να κρατηθείς
Κοιτάς ξανά το παρελθόν μου
Μια ιστορία να θυμηθείς
Κάθε φορά μου λες τα ίδια
Τα έμαθα σαν προσευχή
Θέλεις ν’ αλλάξω τη ζωή μου
Λες πως δεν έχω προκοπή
Βλέπεις τις νύχτες μου φαρμάκι
Και τα μαλλιά των κοριτσιών
Μα η αλήθεια τριγυρίζει
Πάνω στις στέγες των σπιτιών
Βρίσκεσαι μόλις στο ισόγειο
Το ανσανσέρ είναι κλειστό
Γυρίζεις πίσω το ρολόγι
Για να προλάβεις τον καιρό
Στάσου και κοίταξε τον ήλιο
Βγάλε τα μαύρα σου γυαλιά
Είναι νωρίς να σε θαμπώσει
Κι είναι το βράδυ μακριά
Δεν ωφελεί να ξαναγράφεις
Ημερολόγια παιδικά
Το άλλο μήνα θα σου στείλω
Κάποια παλιά σου ζωγραφιά
Στο δρόμο παίρνω εφημερίδα
Είν’ η στάση μακριά
Μιλάω σ’ άγνωστα κορίτσια
Καλησπερίζω μια γριά
Γυρίζω άσκοπα και ψάχνω
Νέες ιδέες για να βρω
Μα το κενό είναι μεγάλο
Και δε μου δίνεις τον καιρό
Διαστημόπλοια με παίρνουν
Ακούω πάλι μουσική
Ακούω έξι Σεπτεμβρίου
Ώρα έντεκα πρωινή
