Κλωστές κρατάνε και κινούμαι σε μια ξύλινη σχεδία,
κλωστές διάφανες στο χρώμα της σκιάς.
Ο χρόνος σκόρπισε λουλούδια τι ειρωνεία!
ίδια τα δώρα του χαμού και της χαράς.
Κλωστές κρατάνε και κινούμαι σ’ ένα ξέφωτο που τρίζει
από το φως που εξατμίζει τη δροσιά.
Θυμάμαι μου `χες πει “η δύναμη κοστίζει”,
όμως κοστίζει πιο πολύ μια αγκαλιά.
Κλωστές, τα σύνορα του κόσμου.
Κλωστές, ο φόβος κι ο θυμός μου.
Κλωστές κρατάνε και κινούμαι σε μια χώρα που επιπλέει
με επιβάτες παραμύθια και θεούς,
κρατώντας γύφτικο ζουρνά, στήνει καρτέρι
να μας μαγέψει με της Κίρκης τους λυγμούς.
Κλωστές, τα σύνορο του κόσμου.
Κλωστές, ο φόβος κι ο θυμός μου.
Κλωστές σπασμένες που χορεύουν σαν νιφάδες,
στους ώμους κάτι που με καίει σαν πληγή.
Τώρα δεν έχω μυστικά και δε φοβάμαι,
τώρα μπορώ να περπατήσω όλη τη γη.
